Sevgili günlük..

Ruh halime okkalı bir küfür savurma vaktim geldi de geçiyor. İlaçlarımı bırakalı baya oldu ve yeniden yeniden ve yeniden yaşamak istemiyorum amına koyayım böyle şeyleri ya. Niye normal bir insan olamıyorum? Neden ruhumun dengesizliklerine katlanarak yaşamımı idame ettirmek zorundayım? Neden herkes gibi ya mutlu ya mutsuz ya da nötr olamıyorum? Nasılım? Mutsuz değilim. Öfkeliyim. Kendime karşı o kadar öfkeliyim ki. Ve bir uyku sonrası oldu bu. Tek bir uyku. Uyandım. Ve böyleydim. Hayır karşıda muhatap olsa nenesinin topraklarına kadar varacak konu. İnsan kendinin ağzını burnunu da kıramıyor. Pimi çekilmiş bomba misali geziniyorum. Ve sıkışmış hissediyorum. Aşırı sıkışmış hissediyorum. Sürekli tedbirliyim. Sürekli. Şöyle yapma. Şunu söyleme. Bunu yapman yasak. Şöyle davranırsan karşılığı bu olur. Şunu yazarsan şu dönüşü alırsın. Ben de yapmıyorum. Sadece duruyorum. Var oluyorum. Var olmanın böyle bir şey olmadığını var sayarsak eğer, evrende yer kaplıyorum diyebilirim. Haksızlık ediyorum bir de. Yine haksızlık ediyorum. Kendime ettiğim kadar hem de. Kadesin bir hareketi var ya, dört parmağını izci selamı gibi yaparsın, açar kapatırsın. Hah. Öyle bir işaret olsa evrensel. Yapsam. Help. Ruhum içime sığmaz oldu. Alın beni komple diğer tarafa desem. Kurtarsalar. Amaaan. Sileceğim şeyleri de niye yazıyor sam.. 

Bunları yazalı baya oldu da paylaşmadım tabi. Şu an paylaşmamda birkaç bardak fark var diyebiliriz..