Mezara girmeden inşallah.. 👍

Mermer köprünün tam ortasında durdum. Ağır ağır akan mavi yeşil suyu seyrederken Cassian yanıma geldi. En alttaki dip akıntılarını, tuzlu suyun tatlı suya karışarak yaptığı girdapları, midye bağlamış nehir tabanında sallanan yosunları, kayalara ve çamura su sıçratan minik yaratıkları hissedebiliyordum. Tarquin de bunları hissedebiliyor muydu? Denizin üzerindeki ada sarayında uykuya dalıp balıkların rüyaları arasında yüzüyor muydu? 

-Sis ve Öfke Sarayı

Ben hissedemiyorum. Yalnızca hayal gücümü kullanabiliyorum. Ve okuduğum kitapları da sanırım bu yüzden okuyorum. Hissedemediklerimi hissedebilmek, yaşayamadıklarımı yaşayabilmek için... Zorlukları aşıp eninde sonunda kazanan kahramanların yerine kendimi koymak kolay geliyor. Savaşları okuyorum, aşkları, aşıkları, kayıpları, kayıplarına rağmen devam edebilen ruhları. Bu dünyada başaramadıklarımı bir nebze başarabilmiş hissedebilmek için, göremediklerimi ya da göremeyeceklerimi görmek, hissedemediklerimi hissedebilmek için okuyorum. 

Uzun zamandır bu kadar çok okumuyordum. Sadece uyuyorum, okuyorum, bazen de arkadaşlarım tarafından çekiştirilip çıkarılıyorum. 

Geçen gün arkadaşım beni odadan çıkarmak için "Eve gel, partiye gelmesen de olur," dedi. "Tamam," dedim, geçer kitap okurum diye düşündüm. Sonra bana baktı baktı, "Kendine bir şey yapmazsın değil mi?" diye sordu. Beni bir gülme aldı. Dışardan nasıl görünüyordum gözüne acaba? Aynı insan bana haftalar önce "Güzelleştin, ışık saçıyorsun," diyordu. Ehhh...

Anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki... Sırf doğru kelimeleri bulup anlatamayacağımdan ya da anlaşılmayacağımı düşündüğümden susmaya devam. Şu an bana en doğru gelen bu. Beni yalnızlaştırıyor olsa dahi.

Düzelicezzz inşallah be.. 

Dün akşam içime işleyen bir şarkıyla kapatayım, sonra gideyim de biraz daha olmayan ruhların hayatlarını kendime hayat edineyim.